Mijn column voor AmsterdamFM, live voorgelezen op 10 maart 2012 in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Luister terug of lees hieronder.
GEEN FIESEN VOOR RAAM
Oh oh, allochtonen, wat kunnen we toch lekker om jullie lachen. Met jullie grappige jurken, baarden, hoofddoekjes en brabbeltaal. Met jullie wantrouwen voor varkens, Nederlanders, christenen, fietsers, auto’s, paard en wagen, step, schaats en rolschaats. Kijk, daar komt er weer een, zo’n grappenmaker, struikelend over zijn net iets te lange jurk zodat hij met zijn baard in zijn halal barbecuepakket valt. Ha! Ik zit liever een avond op het Bos en Lommerplein dan in Toomler of in het Comedy Café.
Het allergrappigste is als dat soort mensen Nederlands probeert te schrijven. Dan kun je mij opvegen hoor. Laatst zag ik er weer een langskomen op internet. Een foto met opschrift: ‘Geen fiesen voor raam.’ Fiesen! Zonder t. Wat een oen. Ik heb ‘m gevonden hoor, de eerste allochtoon met gebrek aan t. Yes! Ook nog een grap eruit gehaald.
En meteen door naar mijn favoriete allochfail: dat ene briefje, te lezen bij de Recensiekoning. ‘De gene die weer zijn Hond hier voor de deur of ernaast of het klein of groot is. ik weet waar je woond. Jullie de hond en neem de strond erbij voor je eigen deur.’ Schitterend! Viva multicultia!
Toen ik in Berlijn woonde, bestelde ik een lp op Amazon.de. Deze werd keurig afgeleverd bij mijn kantoor. Wel meldde de bezorger dat ik in het vervolg bij mijn bestelling moest vermelden dat het pakketje bij het kantoor moest worden afgegeven. Anders zou het misschien bij de bovenburen terecht komen.
Omdat de bestelde lp beschadigd was, zou ik drie dagen later een nieuwe opgestuurd krijgen. Om een verdwaalde bezorger voor te zijn, schreven Google Translate en ik een briefje in het Duits. Dit briefje, met de vraag of hij het pakketje bij het kantoor wilde afgeven, plakte ik onder de bel van de algemene voordeur. Het pakketje kwam keurig aan.
In de lunchpauze griste ik het briefje van de muur. ‘Is dat briefje van jou?’ vroeg een Duitse collega achter mij. ‘Ja, hoezo?’ Tussen het schaterlachen door hoorde ik hem nog iets zeggen van ‘gaat lekker met je Duits, zie ik’. Ik werd boos. Hij begreep toch precies wat ik bedoelde? Dat was toch het belangrijkste? Waarom ging hij me dan in mijn gezicht belachelijk maken? Ik probeerde het toch!
Maar onder mijn woede wrong vooral angst naar boven. Angst dat mijn collega een foto van het briefje had gemaakt. Angst dat op dit moment mijn briefje van beeldscherm naar beeldscherm werd gestuurd. Angst voor die nieuwe internethit, die na Der Bild, Der Spiegel ook Die Tagesschau zou halen. Angst voor mijn nieuwe titel: Bram, de AmazonAllochtoon.
.jpg)
